REIS KROATIE/GRIEKENLAND - WEEK 7

Vrijdag 30 september. Wat is het hier rustig ’s nachts! Heerlijk geslapen! ’s Morgens maar weer met de ANWB gebeld, ze zijn er nog mee bezig. Later wordt ik weer teruggebeld door de ANWB in Athene om weer de juiste gegevens van de onderdelen de controleren. Als ze later weer terugbellen, wordt ons toch geadviseerd om ons te laten afslepen naar een garage in Sparti, zo’n 100 tot 150 km hier vandaan. Omdat ze niet zeker weten of het juiste onderdeel besteld gaat worden. Rijden is onverantwoord. Dus afslepen naar een garage in Sparti en het daar laten repareren is de beste optie. Later worden we nog een keer gebeld, Fiat garage in Sparti is er niet meer, wel een andere maar daar hebben ze geen ervaring mee. Dus advies, naar de garage in Tripoli, nog 60 km verder. Omdat het weekend er tussen zit, hebben we afgesproken dat we pas maandag naar de garage worden gesleept. Zo kunnen we nog lekker hier in Bozas blijven genieten.

Zaterdag 1 oktober. Vandaag is onze avontuurlijke zwager Ger jarig, ook weer gefeliciteerd natuurlijk. Verder vullen we de dag met niets doen. ’s Avonds zijn we uitgenodigd om te komen eten bij René en Door, wat we super aardig vinden. Er komt nog een Nederlands stel aanrijden met een caravan, Jan en Corrie. Zij hebben een huisje in Griekenland vlakbij Sparti. Zij wonen drie maanden in Griekenland en drie maanden in Nederland. Erg gezellige mensen. Na het heerlijke eten komen zij ook gezellig erbij zitten en zo krijgen we fantastische verhalen over Griekenland en de Grieken te horen. We hebben heel wat afgelachen. Heerlijke avond gehad. Ze vertellen dat ze morgen naar een heel mooi dorpje gaan en nodigen ons alle vier uit om mee te gaan. Ze hebben een bestelbus dus daar passen we allemaal prima in. Na heel veel ouzo’s en zelfgemaakte wijn, sluiten we de avond af.

Het mooie Bozas.

Bozas van boven af gezien, onder de bomen staan de campers.

Erg gezellig avondje, van links naar rechts: Jan, Corrie, Rene en Door.

Zondag 2 oktober. En zo zitten we met ons zessen in de bestelbus. Omdat ik de dikste ben, mag ik voorin naast Jan zitten. Heb ik toch weer even mazzel dat ik dik ben! Het is een prachtige route. We zien ook Monemvasia liggen en een stuk daar boven ligt ons einddoel Limani Geraka. Een prachtig dorpje aan een inham van de zee. Er zijn heel veel tavernes want veel mensen weten dit dorpje te liggen. Op feestdagen komen de Grieken zelfs uit Athene om hier te eten. Het is dan ook een erg mooi dorpje. Wij eten met elkaar ook iets bij een taverne en dat smaakt weer erg lekker. (Hoef ik alweer niet te koken). We kletsen heel wat af en dan rijdt Jan ons weer terug naar Bozas. Daar nemen we eerst weer een duik in de warme zee. Wat is het toch heerlijk dat warme heldere water! ’s Avonds hebben we genoeg aan wat yoghurt. Dan alles in orde maken voor morgen, genoeg water in de tank, wc leeg, zodat we het weer een tijdje kunnen uithouden als dat nodig is bij de garage. We zijn er benieuwd wat ons te wachten staat.

Het mooie dorpje Limani Geraka, we mogen mee met Jan en Corrie.

Limani Geraka.

Deze citroenboom zit goed vol.

Wat zullen we eten?

Maandag 3 oktober (50 km). We zijn natuurlijk al vroeg wakker. Even een crackertje eten, alles in orde maken voor vertrek en de camper op asfalt zetten. We nemen afscheid van René en Door en natuurlijk ook van Jan en Corrie. Dan wordt ik gebeld door de sleepwagen, met 20 minuten zijn ze er. Ook de ANWB stuurt een sms dat de sleepwagen rond half elf bij ons is. De camper rijdt achter de sleepwagen aan, de voorwielen staan in een lepel. Het is natuurlijk even spannend of de achterkant niet te laag gaat hangen, maar de mannen weten wat ze doen en het gaat prima. We klimmen in de vrachtwagen en dan gaan we op weg, uitgezwaaid door de vier mensen waar we zulke leuke dagen mee hebben gehad. Het is een flink eind rijden naar Tripoli. De chauffeur spreekt alleen maar Grieks. Hij steekt af en toe een sigaretje op, is veel bezig met bellen, maar hij weet goed wat hij doet. Alle slechte stukken in de weg weet hij perfect en mindert dan flink vaart. We doen er twee uur over om in Tripoli te komen. De garage ligt helemaal buiten de stad. Een zigeunerkamp ligt erachter. Hmmm als we hier moeten blijven, dan loop je niet even naar een hotel of restaurantje. Nou ja, de camper wordt de garage ingereden. We worden gelijk geholpen want de monteur heeft verder niets te doen. Wij haalt eerst het linkerwiel eraf, er wordt flink gezocht naar gereedschap want er georganiseerd is het allemaal niet. Dan het rechterwiel. Als ze na 1,5 uur klaar zijn, gaat het vertalen via de ANWB. Die vertellen ons dat er niet veel gevonden is, er zat een ijzertje wat ze vervangen hebben. Verder is alles goed, ze hebben het schoon gemaakt en gesmeerd en volgens de garage moet het zo goed zijn. Ik krijg wel het idee dat ze denken dat wij niet veel ervaring hebben met het rijden in de bergen en daardoor overbezorgd zijn. Ik leg nog maar een keertje uit dat de rem echt flink stonk en erg heet was. Maar de garage blijft bij hun standpunt dat alles in orde is. De ANWB adviseert om rondom Tripoli een proefrit te gaan maken en de remmen flink uit te testen. Als we dan toch weer problemen krijgen, kunnen we zo weer terug naar de garage. Dus kiezen we een weg die flink de bergen in gaat. Aad remt flink veel en na 15 km stoppen we om te kijken of ze warm zijn geworden. Maar aan beide kanten is het even warm, dus niets bijzonders. Ja wat doen we nu? We besluiten om naar de kust te rijden. Vlakbij Nafplio is een dorpje Kivera waar we in 2014 ook hebben gestaan. Het is een rit van 50 km en dan kunnen we nog een keer kijken hoe de remmen het doen. Zo gezegd, zo gedaan en gelukkig blijven de remmen het goed doen. Het is een erg mooie route van Tripoli naar de kust en ook nog eens een zeer goede weg. Op de parkeerplaats aan zee in Kivera staan aardig wat campers, het is ook een mooi plekje. Aan de overkant van de baai zien we Nafplio liggen met een cruiseschip van de Holland Amerika Lijn ervoor. Het was een enerverende dag zo. We liggen dan ook al vroeg in bed.

Op (of liever aan) de sleepwagen.

Een geitenboerderij.

Mooie rit van Tripoli naar de kust.

Heel vaag zie je Nafplio met een cruiseschip van de Holland Amerika Lijn ervoor.

Het plekje in Kivera waar we niet alleen staan.

Kivera.

Lekker vlakbij de zee in Kivera.

 Dinsdag 4 oktober (25 km). We verzinnen wat we nu verder gaan doen. Toch naar Kithyra? Of toch niet? We besluiten om Kithyra maar voor een andere keer te bewaren. We gaan naar een ander eiland, n.l. Evia. Dit eiland kun je op met een brug en dat is natuurlijk een stuk gemakkelijker. Maar nu eerst naar Nafplio. De 20 km zijn zo gereden want we rijden over vlak land. Het is behoorlijk warm: 30 graden! We kijken in de vele winkeltjes of we iets leuks voor de kleinkinderen kunnen vinden, maar dat lukt jammer genoeg niet. Dan snel verder, naar Karathona Beach, 5 km voorbij Nafplio. Het is een grote baai van wel 1 km lang met zandstrand. Er is genoeg plaats om met de camper te staan, er staan er dan ook al aardig wat. Tot onze grote verbazing zien we Rien en Lottie staan! Wat een verassing! We wisselen onze ervaringen uit en zetten de camper neer op een mooi plekje. Tijd voor een duik in de zee. Heerlijk is dat toch! We lezen wat over Evia, krijgen whatsapp berichten van René en Door die nog op Bozas staan. Verder doen we niet zo veel. Ja genieten, dat doen we zeker! ’s Avonds alweer een prachtige zonsondergang. 

Mega grote schildpad op het strand in Kivera (helaas was hij dood).

Nafplio met op de voorgrond de mega grote parkeerplaats waar je gemakkelijk kunt staan.

Nafplio.

Aad duikt de eerste de beste ijswinkel in.

Nafplio.

Nafplio, Balou helemaal blij in haar buggy.

Karathona Beach, 5 km onder Nafplio.

Karathona Beach, strand van wel 1 km in een mooie baai.

Wij stond vlak aan het strand, tussen de palmbomen.

Woensdag 5 oktober (90 km). We nemen weer afscheid van Rien en Lottie. Dan krijg ik een telefoontje van mijn schoonzusje Suus. Zij vertelt mij super slecht nieuws, ze heeft een kwaadaardig tumor in haar rug en zal niet meer beter worden. Arme, arme meid. Pas 57 en dan zulk nieuws krijgen. Zij en mijn broer zijn zo’n leuk stel, al 35 jaar getrouwd maar nog steeds zo blij met elkaar. Daarbij worden ze in april volgend jaar voor het eerst opa en oma. Dat hoopt ze nog mee te maken. Ze had zo’n geweldige oma geweest en dat is haar dan niet gegund. Ik ben er helemaal van ondersteboven. Wat doe je dan nog in Griekenland, denk ik? Het is moeilijk om dan nog te genieten. We rijden wel verder, eerst omhoog naar Korinthos en dan over het kanaal van Korintho. Via Loutraki rijden we naar Lake Vouliagmenis. We hebben hier in 2014 gestaan en ik vond het er zo mooi, dat we hier nog een keer willen staan. Het water is lekker warm, jammer genoeg werkt de strand douche niet meer. Aad gaat snorkelen, veel mooie vissen om te zien. ’s Middags komen er veel wolken en een frisse wind. Voor het eerst heb ik kippenvel maar het is dan ook al half zeven Griekse tijd, dus dat is niet zo heel gek. Verder zijn mijn gedachten alleen maar bij Suus.

Aan de overkant van de zee, ligt Kivera, wij staan nu op Karathona Beach.

Nog maar een foto van Karathona Beach.

Onderweg naar Lake Vouliagmenis.

En dan zijn we er, bij Lake Vougliamenis.

Lake Vougliamenis.

Lake Vougliamenis.

Donderdag 6 oktober (150 km). We horen dat het in Nederland maar 12 graden is. Brrr niet lekker! Hier is het nog 26 graden, dus een stuk aangenamer. We gaan op weg naar het eiland Evia. Eerst weer terug naar Loutraki en dan langs de tolweg richting Athene. Net voor Athene gaan we naar het Noorden, via een klein weggetje binnendoor. Er is hier een flinke brand geweest, hele stukken bos zijn zwart geblakerd. Dan komen we al snel bij de brug naar Evia. Eerst de stad Chalkida en dan Eritrea. Hier vinden we een plekje aan het strand (N 38.395084 E 23.80787). Er staan allemaal palmbomen, het ziet er goed uit. Jammer genoeg is er een vrij harde wind opgestoken, dat maakt het wat kouder voor ons gevoel. We lopen langs de boulevard waar enorm veel tavernes en cafés zitten. Ook hier weer veel honden, sommige met halsband, de meeste zonder. Ze zien er goed uit en zijn ook heel vriendelijk. Nog geen agressieve hond tegengekomen hier in Griekenland. Alleen als we net liggen te slapen, maken de honden wel heel erg veel herrie. Dus verplaatst Aad de camper maar een stuk verder en zo kunnen we rustig verder slapen. We zijn alweer 7 weken onderweg. Nog 5 te gaan en dan mogen we onze winterjassen aan gaan trekken. Voorlopig dus nog een korte broek en teenslippers.

Mooi uitzicht, nog vlakbij Lake Vougliamenis.

Grote stukken verbrand bos onderweg naar Chalkida.

De brug naar het eiland Evia.

Ons plekje bij het stradje Eretria op het eiland Evia.

Lekker plekje maar een flinke roedel honden maakt ons 's nachts wakker, dus de camper een stuk verderop langs het strand gezet.